Przyczyny cukrzycy typu I w przeciwieństwie do typu II są całkowicie niezależne od osoby chorej. Typ I jest chorobą autoimmunologiczną, wywoływaną jest przez złą pracę układu immunologicznego, a typ II jest chorobą cywilizacyjną, na którą mają wpływ czynniki środowiskowe, które pacjent może modyfikować, jak dieta, przyjmowane leki, styl życia, stres.
Cukrzyca typu I zaczyna się w dzieciństwie lub młodości
Cukrzyca typu I stanowi około 10 procent przypadków i zaczyna się w dzieciństwie lub wczesnej młodości. Obserwuje się dwa szczyty zachorowań. Między 10. i 12. rokiem życia oraz między 16. i 19. rokiem życia.
Cukrzyca typu II dotyka osób otyłych lub z nadwagą
Typ II natomiast dotyczy osób dorosłych z nadwagą lub otyłością, wykazujących niewielką aktywność fizyczną. Najwięcej przypadków notuje się w krajach wysokorozwiniętych, a ich liczba rośnie wraz z wiekiem pacjentów.
Choroba autoimmunologiczna
Cukrzyca typu I jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym, co przejawia się tym, że układ odpornościowy nie pracuje prawidłowo. Organizm produkuje przeciwciała, które systematycznie niszczą komórki beta trzustki odpowiedzialne za produkowanie insuliny. W wyniku zniszczenia komórek beta zostaje zahamowana produkcja insuliny i konieczne jest jej podawanie. Stąd jej nazwa – insulinozależna.
Choroba cywilizacyjna
Cukrzycę typu II najczęściej nazywa się chorobą cywilizacyjną. Choć pewną rolę odgrywają tutaj czynniki genetyczne, największy wpływ na rozwój cukrzycy typu II ma niehigieniczny tryb życia i jego zdrowotne konsekwencje. Choroba polega na zmniejszonej wrażliwości tkanek na insulinę. Stąd nazwa insulinooporna. Stan taki wymaga produkcji nadmiernej ilości insuliny, a to w końcu przekracza zdolności wydzielnicze trzustki. Dochodzi do uszkodzenia komórek beta, a później zaprzestania wydzielania insuliny. W tej chorobie trzustka produkuje insulinę, lecz komórki stają się na nią niewrażliwe.
Przeczytaj też: