Dziś przypada 18 rocznica śmierci Niny Simone. Ta wyjątkowo utalentowana amerykańska pianistka, przez swą waleczną naturę znana jest również, jako aktywistka walcząca z segregacją rasową.
Eunice Kathleen Waymon urodziła się 21 lutego 1933 roku w miasteczku Karoliny Północnej w Stanach Zjednoczonych. Od najmłodszych lat przejawiała zamiłowanie do muzyki, a konkretnie do gry na fortepianie. Od dzieciństwa marzyła o podbiciu Ameryki, jako pierwsza Czarna pianistka koncertowa. Debiutowała śpiewając w kościele, a swój pierwszy koncert zagrała mając 12 lat. Podczas tego wydarzenia, rodzice młodej pianistki zostali zmuszeni, by przesiąść się z zajętych na przodzie widowni miejsc, na tył sali. Z rasistowskich pobudek twierdzono, iż ,,lepsze miejsca” miały być zajęte przez białą publiczność. Młoda pianistka oświadczyła w tamtej chwili, że nie zagra dopóki jej rodzice nie wrócą na swoje miejsca. Ta sytuacja przyczyniła się do jej późniejszego zaangażowania w ruch praw obywatelskich oraz walkę z rasizmem.
Jej talent został zauważony i dzięki działaniu lokalnej społeczności powstał fundusz na opłacenie edukacji młodej Eunice. Dzięki temu udało jej się trafić do prestiżowej szkoły artystycznej Juilliard. Tam przygotowywała się do przesłuchań w prywatnej szkole muzycznej Curtis Institute of Music w Filadelfii. Niestety jej kandydatura została odrzucona, z powodu jej koloru skóry.
Początki kariery
By móc opłacić swoje lekcje gry na fortepianie i tym samym nie zaprzepaścić talentu, młoda pianistka rozpoczęła pracę w barze w Atlantic City. Tam, za namową właściciela grała i śpiewała do własnych aranżacji, co jak później przyznała, zapoczątkowało jej drogę do kariery muzycznej. W tamtym barze po raz pierwszy występowała pod pseudonimem Niny Simone, by ukryć przed rodziną fakt, iż zarabiała grając jazz, określany wtedy często jako ,,muzyka szatana”. W 1958 roku nagrała swój pierwszy album Little Girl Blue , a nagranie własnej interpretacji utworu I Loves You, Porgy trafiło na listę Billboard Top 20.
Walka z rasizmem i udział w ruchu praw obywatelskich
Na początku lat 60-tych artystka zaangażowała się w ruch walczący z segregacją rasową. W 1963 roku, podążając za własną sentencją głoszącą, że ,,obowiązkiem artysty jest odzwierciedlenie czasów”. Nina skorzystała z towarzyszącego jej rozgłosu, by przyczynić się do zmian społecznych. Skomponowała i napisała wtedy utwór pt. „Mississippi Goddam”. Piosenka powstała ku pamięci Medgara Evansa- działacza na rzecz praw obywatelskich, który został zamordowany przez terrorystyczną grupę nienawiści Ku Klux Klan. Drugim wydarzeniem, które pchnęła artystkę do napisania utworu, było zbombardowanie kościoła w Birmingham, podczas którego zginęły 4 Czarne dziewczynki. Simone nie tylko poruszyła ten temat poprzez piosenkę, ale też brała udział w proteście w Selma .
W 1966 roku, Simone wydała piosenkę ,,Four women”, która przedstawia historię czterech kobiet stereotypowo postrzeganych przez społeczeństwo amerykańskie. Pierwsza z nich miała symbolizować niewole Czarnych mieszkańców Ameryki. Druga kobieta, ze względu na swój jaśniejszy kolor skóry, reprezentowała rozdarcie, między dwoma światami, właścicieli dwóch różnych kolorów skóry. Trzecia była prostytutką i tym samym uosobieniem zakorzenionych w społeczeństwie problemów, związanych z stereotypowym postrzeganiem osób Czarnych. Czwarta zaś miała wykrzyczeć zdanie ,, Nazywam się Peaches!”, i tym samym reprezentować kobiety będące częścią ruchów społecznych sprzeciwiających się rasistowskim podziałom.
W roku 1968, po tragicznym zamordowaniu przywódcy ruchu praw obywatelskich – Martina Lutera Kinga, napisała „Why? The King of Love is Dead”.
Następnie ukazał się „Young, Gifted and Black”, jako jeden z najbardziej rozpoznawalnych i wymownych utworów stał się hymnem Czarnych walczących z segregacją rasową.
,,Muszę nieustannie identyfikować się ponownie ze sobą, reaktywować własne standardy, własne przekonania na temat tego, co robię i dlaczego”.
Talent, wrażliwość, autentyczność
Nina Simone w trakcie budowania swojej kariery zdecydowanie dała się pokochać za to jak pięknie dzieliła się z odbiorcą swoją prawdą. Jej muzyka wywołuje łzy wzruszenia, absolutnej wściekłości, jak i bezsilności. Artystka z tak szczególnym talentem poza tworzeniem najlepszej jakości utworów zasłynęła też z ogromnej ilości wydanych albumów, ponieważ w latach 1958-1974 wydała ich aż 40!
Ostatnie lata
Po opuszczeniu Stanów Zjednoczonych w 1971 roku artystka przeprowadziła się do Afryki a następnie do Europy. Finalnie osiedliła się we Francji, gdzie zmarła w 2003 roku. Zgodnie z ostatnim życzeniem artystki, jej prochy rozsypano w różnych krajach Afryki.
Dodaj komentarz