29 grudnia 1902 roku na świat przyszedł Henryk Warszawski. Był polskim kompozytorem muzyki rozrywkowej, pianistą, dyrygentem i pionierem jazzu w Polsce.
Urodził się w Warszawie w niezwykle uzdolnionej muzycznie rodzinie. Jedna z jego sióstr została pianistką, druga natomiast śpiewaczką. Sam Henryk Warszawski po powrocie z Francji, gdzie mieszkał między ósmym a dwunastym rokiem życia, poszedł na studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Jego kariera prawnika nie trwała długo, ponieważ w trakcie studiów za namową Emila Młynarskiego – polskiego dyrygenta i swego czasu dyrektora Filharmonii Warszawskiej – rzucił studia i przeniósł się do Konserwatorium Muzycznego w Warszawie. Uczył się w klasie Romana Statkowskiego i ukończył akademię bez problemów.
Swoją karierę rozpoczął będąc jeszcze studentem w Konserwatorium. Grywał na fortepianie podczas kabaretów, ale miał również przyjemność dyrygować orkiestrą w Morskim Oku. W 1926 roku skomponował swój pierwszy utwór pod tytułem „New York Times”, która nie obiła się szerokim echem. Trzy lata później wydał piosenkę „Zatańczmy tango”, która zyskała ogromną popularność. Na początku 1928 roku założył pierwszy polski chór męski „Jazz Singers”, w którego skład wchodził Eugeniusz Bodo, Tadeusz Olsza oraz Tadeusz Roland. W późniejszych latach tworzył muzykę filmową do m.in. „Włóczęgi”, „Bolek i Lolek”, „Zapomniana melodia”, „Kocha, lubi, szanuje”, czy do pierwszego filmu dźwiękowego „Na Sybir”.
W latach 50 wyemigrował do USA i osiedlił się w Los Angeles, gdzie współpracował przy produkcji muzyki do filmów w Hollywood. Tam też zmarł 1 września 1977 przeżywszy 74 lata.
